„Od rozpustnika do podróżnika” (tekst powstały podczas konkursu konkursu „Szkoła Promująca Turystykę”)

Śladami dziadka

Jest rok 1260, 8 lat po śmieci Benedykta Polaka. Klarysa Polak, jego 22 letnia wnuczka otrzymuje od ojca manuskrypt, w którym wrocławski podróżnik opisuje swe życie sprzed wyprawy do Azji. Klarysa postanawia ruszyć śladami swojego dziadka, aby zbadać drogę, która przywiodła go do zostania podróżnikiem. Manuskrypt okazał się być bezcennym źródłem wskazówek…

Hulaszcze życie

Rok Pański 1221 często zastawał mnie nad kuflem piwa. Byłem młodzieńcem, jakich wielu. Po ojcu odziedziczyłem spory majątek, który trwoniłem w zastraszającym tempie. Byłem częstym bywalcem karczm, zamtuzów i domów hazardu. Z czasem zacząłem odczuwać, że moje życie jest puste, a pustki tej nie potrafiłem zapełnić. […]

Nawrócenie

Nadszedł wreszcie dzień, gdy poczułem potrzebę modlitwy. Skierowałem kroki do najbliższej świątyni. Majestatyczne, ceglane mury i kolorowe witraże wywołały we mnie refleksję nad swoim życiem. Płomień świecy poruszył się. Poczułem, że rodzę się na nowo, a Duch Święty pomoże podjąć mi właściwą decyzję.

Historia się klaruje

Po wizycie w kościele św. Wincentego, Klarysa udała się do biblioteki klasztoru franciszkanów. Pod łukowo-krzyżowym sklepieniem, wśród zakurzonych pergaminów i przykutych łańcuchami, potężnych ksiąg szukała kolejnych informacji na temat swojego przodka. Tu, gdzie kiedyś studiował zapiski o ludach Wschodu, teraz ona poszukiwała najdrobniejszej wzmianki o nim.

Życie w klasztorze

Po nawróceniu, którego doznałem w kościele, rozdałem resztkę majątku i wstąpiłem do zakonu franciszkanów. Moje życie się odmieniło, przestałem pić i cały czas spędzałem na modlitwie i zgłębianiu Pisma Świętego. Odnalazłem również pasję, która wypełniła moje dni bez reszty. Zacząłem studiować informację na temat Orientu. […]

Przygotowanie do wyprawy

W mojej głowie coraz bardziej zaczęła dojrzewać myśl o wyprawie na Wschód. Szczególnie zainteresowała mnie kraina zwana Mongolią. Informacji było niewiele. Głównie dostarczali je żeglarze. Na szczęście dla mnie, pod naciskiem papieża zaczęto organizować wyprawę, która miała za zadanie rozszerzenie naszej wiedzy o cywilizacji Mongołów. W 1245 roku wyruszyłem w podróż swojego życia.

Sztafeta pokoleń

Klarysa długo jeszcze chłonęła informacje o wyprawie dziadka. „De Itinere Fratrum Minorum ad Tartaros”, sprawozdanie Benedykta, przyniosło kolejne barwne opisy urody skośnookich Azjatek, wytrzymałości mongolskich koni i bezmiaru trawiastych stepów. Wzbierała w niej duma, że jej przodek był jednym z pierwszych Europejczyków, którzy badali ten odległy kontynent. Zastanawiała się, jak delikatnie wieczorem powiedzieć ojcu, że chyba zdecydowała o tym, kim chce zostać w przyszłości…